Possibly Connected
…Considering the joint development and research of the community, society, personal and spiritual conditions, by using a draft That is hypothetical With consideration In the way that there is no conclusion…
เขียนโดย Phra Niphatharo @ 11:30
1 ความคิดเห็น
1 ความคิดเห็น:
›››› Phutthatham Database ‹‹‹‹
“รู้เท่าผู้วิเศษ เพื่อทำงานให้ผู้วิเศษ”
“ความประมาณไม่ได้ มันอยู่ตรงไหน? เพราะถ้าต้องการความคืบหน้า ที่ประมาณไม่ได้ มันก็พึงจะต้องเล่นตรงนั้น, เพราะ มันจะต้อง นับแผ่น นับบรรทัด นับอักขระพยัญชนะ และนับวรรค, ซึ่งโดยมาก ก็มักที่จะกล่าวว่า ตรงที่ประมาณไม่ได้ นั่นแหละ, และก็อาจจะว่า เช่นนั้น ก็คือ ตรงวรรค หรือตรงระหว่าง นั่นเอง ที่ซึ่ง ก็จะต้องเท่ากับว่า กรณีนี้ ก็ต้องเล่น กับการนับวรรค และความหมายที่ได้จากการ นับวรรค หรือจะนับแต่คำนาม หรือนับแต่คำกริยา ไปโดยอย่างไรก็แล้วแต่
ซึ่ง ในกรณีนี้ บางส่วนก็อาจที่จะบอกว่า มันมิใช่อย่างนี้ นั้น เสียทีเดียว เพราะ บางที ความที่ได้ มันได้คำพากย์อธิบาย มันได้คำถาม มันได้ไอเดีย หรือบางครั้งมันได้คำสั่งสอน จากวัตถุดังกล่าว หรือเรื่องดังกล่าวนั้น ๆ นั่นเอง ซึ่งโดยประการแรก ๆ เรายังมิได้อยากที่จะพิสูจน์สมการ หรือนิยาม นั้น ๆ เลยแต่อย่างใด เพราะปฏิญญา หรือปฏิญาณ ในนัยแห่งวิถีชีวิต ของแต่ละคน ฉะนั้น เป็นตัวกำหนด เป็นตัวกำกับอีกทีหนึ่ง
แต่นั่นเอง ส่วนใหญ่ ก็จะต้อง ทุ่มเท ลงไป ยังส่วนที่ประมาณไม่ได้ เพราะการ หรือสิ่งสารพัดที่ยังประมาณไม่ได้ มันย่อมเท่ากับวิเศษ หรืออาจที่จะวิเศษ ซึ่งที่ต่างจากส่วนที่ประมาณได้แล้ว นั้น อันย่อมเรียกว่า เป็นส่วนที่เป็นความปกติธรรมดา เท่านั้น ดังนี้แล้ว ก็ย่อมเหมือนกัน ในการกล่าวถึงตำราคัมภีร์ ซึ่ง กำหนดการเล่นเรื่อง ที่จะให้เราพิสูจน์สมการ หรือนิยาม นั้นหรือไม่ ก็ย่อมมีส่วนสัมพันธ์กัน กับความ วัตถุ หรือเรื่อง
อย่างเรื่อง พระไตรปิฎก เดี๋ยวนี้ ก็เป็นเรื่องไม่วิเศษไปแล้ว และเป็นเรื่องของคนโง่ ตามค่านิยม หรือ รสนิยม หรือการให้นิยามตามแบบต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น เพราะพระไตรปิฎกเดี๋ยวนี้ เรานับได้ เราประมาณได้ ซึ่งหากว่านับได้ประมาณได้ มันก็ย่อมไม่วิเศษแล้ว ดังที่บอกไปแล้ว ว่า พระไตรปิฎก บรรจุ หรือประจุคำอยู่ทั้งสิ้น ที่ ๒,๖๖๗,๐๐๐ คำ ที่ซึ่ง ตรวจนับโดยปัญญาประดิษฐ์แล้วอย่างนั้น
เลยจรดถึงที่ ที่บอกว่า ประมาณได้ และนับได้ แล้วก็ต้องกล่าวว่า ไม่วิเศษ! เพราะสิ่งที่วิเศษจริง ต้องนับไม่ได้ ประมาณไม่ได้, แล้วทีนี้ ก็เลยที่จะต้องถามว่า ความประมาณไม่ได้มันอยู่ตรงไหน? ในเรื่องของคำพากย์ คำถาม ไอเดีย และคำสั่งสอน และคำให้ปฏิญญาแก่วิถีต่าง ๆ นั้น ซึ่งเห็นว่า หากถือเอาส่วนที่ประมาณได้แล้ว ก็ถือว่าเป็นคนโง่ แต่ครั้นไม่ยอมเป็นคนโง่ ก็ย่อมจะไม่ได้ความปกติธรรมดาแก่ชีวิตเลย
ดังนี้แล้ว ใครที่สะท้อน หรือแสดง อย่างที่จะนับได้ อย่างที่ประมาณได้ ก็จึงจะดีกว่า คือยอมเป็นคนโง่นั่นแหละดีกว่า เพื่อชีวิต อันยังไม่ได้มีโอกาส หรือวาระ ที่จะต้องอยู่ในระหว่าง ก็จง ได้คงความวัฒนาสถาวร ไปในความปกติธรรมดาไปก่อน, เพราะถ้าบอกว่า เรามีโลกที่ต่างกัน พระสัพพัญญู, พระสยัมภู, พระอนุพุทธะ, พระสุตตพุทธะ มีโลกมนุษย์ที่แท้จริงต่างกัน มาให้กล่าวถึงอย่างนั้น ก็ดี แต่ก็จงอย่าได้ถึงกับต้องตะโกนบอกเขาเลยว่า ตน! ว่าเราเองเป็นคนโง่”
แสดงความคิดเห็น
สมัครสมาชิก ส่งความคิดเห็น [Atom]
<< หน้าแรก